Artikelen

Van de week wandelde ik met een van mijn cliënten over de Ginkelse Heide. Dat wandelen doe ik wel vaker onder werktijd. Lekker in het lijf en de mogelijkheid om de zintuigen alle ruimte te geven. De ochtenddauw was nog zichtbaar en bedekte de mooie, paarse heide. Ik was zelf volop aan het genieten, maar naast mij gebeurde iets heel anders.

Hoe vaak krijgen mijn cliënten die opmerking niet om de oren geslagen? En eerlijk gezegd is mij deze opmerking ook regelmatig naar mijn hoofd geslingerd. Maar wat wil een ander daar nu eigenlijk mee zeggen? En wat brengt het bij jezelf teweeg als je dit maar vaak genoeg hoort? Doe ik dan zo moeilijk? Wil ik het té goed doen? Kan ik niet tegen fouten?

Deze week was daar het breekpunt: ik kon alleen maar huilen. Niet van frustratie of overprikkeling of vanwege leed van een ander; dat zijn meestal redenen voor mij om te huilen. Maar nu huilde ik vanwege verdriet, het kwam uit mijn tenen. Daarna was ik moe alsof alle energie uit me was gezogen.

“Zorg goed voor jezelf!” zegt men regelmatig tegen elkaar. Maar wat is dat eigenlijk, voor jezelf zorgen? In dit artikel gaan we daarop in. Belangrijkste is dat je weet wat je nodig hebt en daar over kunt communiceren. Het lichaam is ons belangrijkste instrument dat ons iets kan vertellen over wat we nodig hebben. Luisteren we daar eigenlijk wel naar?

Het is de derde dag van het nieuwe schooljaar. Ik sta op het schoolplein om mijn kinderen op te halen. Als mijn zoon de klas uit komt lopen zie ik het al: een bleek snoetje boven zijn sterk gebruinde lijfje; hij is doodmoe. Toch frappant als je bedenkt dat hij tijdens de vakantie energie had voor tien. Zelfs toen hij 5 uur per dag zwemles had, was hij ’s avonds nog één grote positieve energiebom. Nu was daar niks meer van te zien. Het is blijkbaar even flink wennen aan het schoolritme, de prikkels die hij te verwerken heeft in de klas en alle nieuwe dingen die op hem afkomen.

De vakantie is in zicht en voor sommigen al begonnen. Een heerlijke tijd waar je maanden van tevoren naar uitkijkt. Nu is het zo ver! Iedereen is er aan toe; de kinderen zijn moe, vliegen elkaar voortdurend in de haren en de lontjes die vorige week nog heel kort waren, zijn er nu überhaupt niet meer. De agenda van afgelopen weken stond vol met afsluitende activiteiten, voorspeelmiddagen, uitvoeringen en kinderfeestjes. Geen wonder dat iedereen wel een beetje aan het einde van zijn Latijn is.